ΤΟΙΧΟΣ ΜΝΗΜΗΣ

2009-2023

Ο Αρουλης έβλεπε τη ζωή με χαρά και καλοσύνη, ήταν ένας σκύλος χαρούμενος,κοινωνικός, χωρίς φόβους, με ζωντάνια και όρεξη για ζωή. Ήταν ο πιο όμορφος όλων μέσα και έξω και ζώντας μαζί του για 14 χρόνια με άλλαξε, με έκανε καλύτερη και με έμαθε να βλέπω τη ζωή πιο πολύ όπως αυτός.

Ο Άρης με έμαθε ποσό σπουδαίο είναι να φροντίζεις μια άλλη ψυχή και να προσφέρεις σε αυτούς που χρειάζονται βοήθεια, λόγω του Άρη γνώρισα πολλούς όμορφους ανθρώπους που πια τους νιώθω φίλους. Νιώθω πως ότι έχω καταφέρει μέχρι τώρα το οφείλω και σε εκείνον.

Όταν έφυγε από τη ζωή, μαζί του έφυγε και ένα κομμάτι του εαυτού μου που υπήρχε μόνο μαζί του. Αυτό είναι κάτι που ακόμα και τώρα 8 μήνες μετά με πονάει το ίδιο.

Ο Αρουλης είναι ο σκύλος της καρδιάς μου.

Η hooman σου,

Όλγα

2007-2019

Με έκανες να καταλάβω πως η αγάπη για τα ζώα δεν είναι αρκετή για να αλλάξει όλες τις συμπεριφορές. My Buddy is my Karma…

Ξένια

2005-2018

Ο Homer εμφανίστηκε στο κατώφλι του σπιτιού μας την πρώτη μέρα που μετακομίσαμε μαζί, ένα μικρό, τρομαγμένο, κατάμαυρο κουταβάκι, και ήταν εκεί μαζί μας για όλα τα σημαντικά: όταν παντρευτήκαμε, όταν κάναμε την πρώτη και μετά τη δεύτερη κόρη μας, όταν φτιάξαμε το σπίτι μας, όταν αλλάξαμε δουλειές, σε κάθε λύπη και σε κάθε χαρά.

Για μας, αλλά και για όλη την γειτονιά, ήταν ο πιο καλοσυνάτος και χαρούμενος σκύλος του κόσμου. Όταν έβγαινε βόλτα, πάντα μπροστά μας με την ουρά ψηλά, δεν υπήρχε άνθρωπος που δεν τον χαιρετούσε με το όνομα του – άνθρωποι που δεν τους ξέραμε εμείς, ήξεραν εκείνον!

Μου λείπει και θα μου λείπει για πάντα, κυρίως η ζεστή μουσούδα του στην αγκαλιά μου, τις πιο στενάχωρες ώρες – η πιο παρηγορητική μουσούδα του κόσμου.

1993-2009

Ξημερώματα – μετά από ξενύχτι – συζήτηση στο αυτοκίνητο. Διακόπτω γιατί εδώ και ώρα ακριβώς έξω από το αυτοκίνητο έξι σκυλιά έχουν κάνει κύκλο σα σε χορό. Σηκωνόμαστε και βλέπουμε στη μέση ένα κουτάβι να κάθεται ανάμεσα σε μεγάλα σκυλιά.  Το πηρα στην αγκαλιά μου. Δεν τον άφησα ποτέ. Και στην αγκαλιά μου πέθανε μετά απ ό δεκαέξι χρόνια όταν χρειάστηκε να του κάνουμε ευθανασία. Είχε καρκίνο στην κοιλιά. Ο Ζορμπάς. Ο φίλος μου. Με αγάπησε πάρα πολύ. Και εγω το ίδιο. Όταν έμπαινα στον χώρο , τους παράταγε όλους και έτρεχε σε μένα. Δεν ξεπερνιέται μια τετοια αγάπη. Έχω μια φωτογραφία του και κοιτώντας τον, τον σκέφτομαι σχεδόν κάθε μέρα. Και δακρυζω τώρα.

«Σ ευχαριστώ γι αυτά που μου χάρισες Ζορμπά. Εύχομαι κι εγω να σου εδωσα αγάπη όσο ζούσες και να έκανα την σκυλίσια ζωη σου λίγο πιο όμορφη με ότι ανθρώπινο είχα τη ικανότητα. Είμαι σίγουρη ότι με σκέφτεσαι και εσύ. Σ αγαπάω πάντα».

Εύα

Αυτό το πανέμορφο πλάσμα ήρθε στις ζωές μας και τις άλλαξε μια για πάντα ! Έφερε το φως και μας έμαθε να αγαπάμε με όλη μας την δύναμη όλα τα πλάσματα αυτού του κόσμου ! Εκείνη μας έδειξε τον δρόμο και  μας έμαθε να ανοίγουμε την αγκαλιά και το σπίτι  μας σε όσους μας έχουν ανάγκη ! Ένας σκύλος ήρθε και μας άλλαξε για πάντα ….τωρα αγαπάμε αλλιώς πιο δυνατά πιο αληθινά !

2006-2021

Η Λίλα ήταν γάτα με «Γ» κεφαλαίο. Τρομερή κυνηγός και φύλακας του σπιτιού αλλά και αθεράπευτα χαδιάρα. Μαχήτρια μέχρι και την τελευταία στιγμή. Μαζί μείναμε σε 2 διαφορετικές χώρες και 4 πόλεις και ήταν η καλύτερη μου συντροφιά και φίλη. Μου λείπει κάθε μέρα.

2002-2018

Μεγαλωσαμε με το Μπελακι μας. Ηταν η πιο ομορφη η πιο γλυκια χοροπηδουσε σαν τρελη πανω κατω ολη μερα. Ακομα μερικες φορες κοιταω προς τη γωνια της στο σπιτι. Οταν χασαμε την Γιαγια μας δεν ηξερε σε ποιον να πρωτοσταθει, τα ενιωσε ολα το σκυλακι μας.

Την μερα που την κοιμησαμε η Μαμα εκανε γαριδες το μεσημερι. Της τις εδωσα ολες τις δικες μου, πηγε χορτατη η Μπελα μας σιγουρα. Ενας απο τους πιο δυσκολους αποχαιρετισμους εκεινος. Επρεπε ομως γιατι δεν ειχε ποιοτητα ζωης. Ευχομαι να ειναι καπου ομορφα και να περναει καλα η τρελοΜπελα μας. Την αγαπαμε ολοι παρα πολυ. Για Παντα.

2013-2024

Αποφάσισα να της αφιερώσω λίγες λέξεις για να περιγράψω, ποιος ήταν αυτός ο καταπληκτικός σκύλος, που με συντρόφεψε για 11ολοκληρα χρόνια σε όλα τα εύκολα αλλά κυρίως στα δύσκολα!!

Το φευγιό της ήταν ο μοναδικός πόνος, που μου προκάλεσε στη σύντομη ζωή της!

Το κορίτσι μου, λοιπόν γεννήθηκε στις 26/2/ 2013. Ήταν ένα στρουμπουλό τρελλοκούταβο και έτσι παρέμενε μέχρι το τέλος! Τρελή και χαζοχαρούμενη.

Η Βύνη μου έμαθε, ν’ αγαπώ ανιδιοτελώς, να γελάω με τα πιο μικρά πράγματα, να ξέρω πόσο σημαντικό είναι το φαγητό, το νερό και φυσικά οι μπάλες. Η Βύνη απέκτησε αμέτρητες μπάλες στη ζωή της, κάποιες τις χαλούσε με τη μια, άλλες τις κρατούσε για χρόνια, πάντα όμως μια καινούρια μπάλα της άλλαζε τη ζωή, ακόμα κι αν ήταν ίδια με την προηγούμενη που ‘χε χαλάσει!!!

Η Βύνη μ’ έμαθε να λατρεύω τα σκυλιά, να θέλω να μάθω γι αυτά…έτσι έγινα εκπαιδεύτρια σκύλων, εκπαίδευσα μόνη μου τη Βύνη, η οποία πλέον καταλάβαινε τα πάντα και αυτά που έλεγα αλλά κυρίως όσα δεν έλεγα, αλλά ένιωθα… Με τη Βύνη, πέρασα πολλές δυσκολίες, χωρισμούς, μοναξιές, μετακομίσεις…και αυτή ήταν πάντα εκεί να μελαγχολεί, όταν μ’ έβλεπε στενοχωρημένη. Έκανε τον καραγκιόζη φέρνοντάς μου όλα τα παιχνίδια τής για να γελάω! Ακόμα και όταν τη μάλωνα, αυτή πάλι τα παιχνίδια της μου έφερνε, με κοιτούσε μέσα στα μάτια και κουνούσε την ουρά!

Η Βύνη είχε αδέλφια στο σπίτι, τον Ερμή, τη Ρέα και τον γατούλη τον Απόλλωνα (που έφυγαν μαζί σχεδόν). Ήταν ευτυχισμένο σκυλί και καλόψυχο σκυλί, αγαπούσε τους πάντες, ανθρώπους, ζώα, έντομα, ακόμα και τα ζουζούνια τα μύριζε με προσοχή μην τα σκοτώσει. Δεν δάγκωσε ποτέ, δε τσακώθηκε ποτέ, δε ζήλεψε ποτέ άλλο ζώο!

Στις  3.2.24 το αγαπημένο  μας σκυλί κοιμήθηκε στην αγκαλιά μας! Η διάγνωση ήταν λέμφωμα ήπατος και έπειτα νεφρωσικό σύνδρομο. Όλη της τη ζωή, έτρεμα μην την χάσω!! Και τελικά την έχασα και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, για να μη συμβεί αυτό!!!

Όσοι γνώρισαν τη Βύνη, την αγάπησαν πολύ, αλλά και όσοι δεν την γνωρίσατε να είστε σίγουροι πως θα σας αγαπούσε!! Γιατί αυτή ήταν η Βύνη μου, το καλύτερο πλάσμα του κόσμου και η απώλεια της είναι ότι πιο επίπονο έχω ζήσει! Θα την λατρεύω για πάντα και την ευχαριστώ όλα!!!

Βύνη
φωτογραφία από την Πρωτοχρονιά του 2024 (1 μήνα πριν φύγει)

2013-2024

2006-2018

Ο Άρης ήταν το πρώτο κατοικίδιο που έζησα από τη πρώτη στιγμή την ύπαρξη του.  Ήμουν  10 χρόνων όταν ήρθε σπιτι μας – μικρό κουτάβι γεμάτο ζωή. Σε κάθε στιγμή  από τότε που μπήκε στη ζωή μας ήταν εκεί, εγώ άλλαξα πολλές φορές αλλά εκείνος με κοίταζε μα το ίδιο βλέμμα. Σαν να ήξερε, σαν να έβλεπε πίσω από το όποιο προσωπείο φοράμε ανά περιόδους στη ζωή μας. Όταν έφυγε από τη ζωή  στη θέση των ματιών που με κοίταζαν ήταν τώρα το κενό. Θα μου λείπουν παντα οι βόλτες μας στα βουνά τώρα που είσαι εκεί ψηλά 

2005-2019

Ο  Elvis μου , τον γνώρισα όταν ήταν 7 ετών.. Είχε περάσει κακοποίηση από δυο διαφορετικές οικογένειες. Τον έλεγαν Σπάρκυ και όταν αντίκρυσα για πρώτη φορά το θλιμμένο του βλέμμα αποφάσισα να του αλλάξω όνομα για να αφήσουμε πίσω το παρελθόν του. Η αρχή ήταν δύσκολη, μέχρι να με εμπιστευθεί, να μαθει στα χάδια και την αγάπη. Μέσα σε λίγο χρόνο όμως όλα άλλαξαν. Ήταν ο βασιλιάς μου, μάλιστα όταν χρειάστηκε να ζήσω Γαλλία για δυο χρόνια πήγα οδικώς για να μπορέσω να τον πάρω μαζί μου. Όπως έγινε και αυτός άλλο σκυλάκι από τη μέρα που τον πήρα έτσι και εγώ άλλαξα πολύ χάρη σε αυτόν.. Ήταν η πρώτη μου «σκυλοαγαπη» και πάντα θα έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.. Φθάνοντας στα 14, οι συνέπειες της κακοποίησης που είχε δεχθεί άρχισαν να τον επηρεάζουν σε άσχημο βαθμό, είχε τρομερούς πόνους και αρθριτικά σε σημείο που δεν είχε πια ποιότητα ζωής. Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση που χρειάστηκε να πάρω  αλλά θεώρησα ότι του το χρωστούσα σαν μαμά του, να μην τον αφήσω άλλο να υποφέρει. Μπορεί να έχουν περάσει 5 χρόνια, αλλά τον νιώθω ακόμη δίπλα μου καθε μέρα, με τον δικό του τρόπο ..

2021-2024

Το κοριτσάκι μου ήταν πανέμορφο. Το αγαπημένο της παιχνίδι ήταν η μπάλα. Ήταν τόσο καλή, φρόνιμη, έξυπνη την αγαπούσαν όλοι. Ήταν το κοριτσάκι, μου η ζουζού μου, η φίλη μου, η άγρια μου το αυτοκολλητάκι μου και έφυγε τόσο νωρίς, τόσο ξαφνικά που πονάει πολύ…

2002-2015

Η Ρόξυ ήταν ο πρώτος μου σκύλος, όταν ήμουν 6 χρονών. Παίζαμε πολύ και περνούσαμε πολλές ώρες μαζί. Έζησε με αγάπη και φροντίδα και από τα 4 μέλη της οικογένειας μου! Όταν μεγάλωσε ξεκίνησε να έχει αρθριτικά και όγκους. Οι όγκοι μεγάλωναν και μεγάλωναν… Δεν θέλαμε να υποφέρει. Έτσι πήραμε την απόφαση να την κοιμησουμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την μέρα.

2006-2009

Η Άλμα ήταν ένα από τα καλύτερα και ένα από τα χειρότερα πράγματα που μου έτυχαν ποτέ. Και καθώς πλησιάζω το μισό αιώνα ζωής, τώρα πια, και μετά από 15 χρόνια από την απώλειά της, μπορώ σίγουρα να βεβαιώσω αυτό με το οποίο ξεκίνησα αυτό το κείμενο. Την Άλμα την απέκτησα τυχαία μέσω μιας προσφοράς σε ένα φιλικό τραπέζι. Έμελλε να γίνει αχώριστη φίλη και το απόλυτο συντροφάκι τα χρόνια που ακολούθησαν. Ίσως δεν είχα φανταστεί πόσο πολύ θα κολλούσαμε η μια πάνω στην άλλη και σίγουρα ποτέ δεν είχα σκεφτεί κάτι χωρίς εκείνη. Έτσι όταν ήρθε ο φριχτός θάνατος της που την ισοπέδωσε μέσα σε λίγες μόνο μέρες χωρίς οίκτο και χωρίς ψήγμα αξιοπρέπειας για εκείνη, έπεσα σε βαρύ πένθος που νομίζω κρατάει κραταιά, λίγο πολύ για πάντα με βαραίνει. Δε με βαραίνει μόνο γιατί την έχασα, αλλά και γιατί δεν είχα χρόνο να επεξεργαστώ την αρρώστια, να δουλέψω λίγο από τη δεδομένη πραγματικότητα στο δίχως Άλμα αύριο. Και με βαραίνει και το τέλος, γιατί μου στερήθηκε βίαια να την αποχαιρετίσω αφού το αντίο το ανέλαβαν οικείοι μου και εγώ έμαθα για την κατάληξή της κάποιες ώρες μετά. Για καιρό περπατούσα κοιτάζοντας πίσω για να τη δω να έρχεται και να της πω γλυκά «Ελα Άλμα μου, πάμε, μην αργείς» και μαράζωνα κάθε φορά που στην πόρτα μου όταν απασφάλιζα επιστρέφοντας σπίτι η ησυχία ήταν εκκωφαντική, καμία ουρά δε σπαρταρούσε και κανένας λυγμός λαχτάρας δεν ακουγόταν. Νόμιζα πως αν εκφραστώ όπως θέλω και κάνω ότι νιώσω, θα βοηθήσω τον εαυτό μου να την ξεπεράσει κάπως. Έτσι έκλαψα δυνατά, περπάτησα πολύ προσπαθώντας να ζήσω ξανά μαζί της, φλυάρησα για εκείνη και κράτησα όλα της τα παιχνίδια να τα βλέπω και να την αισθάνομαι. Τελικά, δεν κατάφερα πολλά και έκτοτε δεν τόλμησα να αποκτήσω πάλι κάποιο φιλαράκι.

Σήμερα, η Άλμα είναι ο μεγάλος μου βωμός, όταν τη σκέφτομαι είναι τεράστια και είναι παντού. Ίσως και να μου λέει καμιά φορά «βρε πάρε ένα σκυλάκι ξεκόλλα»! Αλλά είναι που έχω ακόμα αυτό τον κόμπο στο λαιμό.

2022-2024

Ντάμπο μου, έφυγες από κοντά μας τόσο γρήγορα. Δεν το περίμενα, μέχρι που σε άκουσα για πρώτη φορά να κλαίς και δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Δεν μπορώ να το αποδεχτώ ότι δεν είσαι πια μαζί μου. Δεν ξέρω τον λόγο που έφυγες από κοντά μου ίσως φταίω εγώ πού φοβόμουν να ρωτήσω να κάνουμε στείρωση, επειδή μόνο όταν σε έπιανες οι ορμόνες σου σε έβαζα στο πάρκο σου, όπως και αυτήν την φορά. Συγγνώμη. Μου λείπεις πάρα πολύ, σε σκέφτομαι συνέχεια. Ήμασταν συνέχεια μαζί, είχαμε την καθημερινότητα μας και τώρα πια δεν σε βλέπω και σε ψάχνω, μου λείπεις. Ήσουν και θα είσαι μέλος της οικογένειας. Θα σε αγαπάω για πάντα και πάντα θα σε σκέφτομαι μέχρι να σε ξαναδώ.

Καλό ταξίδι Ντάμπο μου. 17/10/2024